Patron szkoły

MICHALINA CHEŁMOŃSKA -SZCZEPANKOWSKA

Urodziła się 17 września 1885 roku w Warszawie w rodzinie z tradycjami literackimi i artystycznymi. Ojciec Stanisław Chełmoński – naczelnik stacji PKP w Mińsku Mazowieckim spokrewniony z malarzem Józefem Chełmońskim, przekazał Jej wrażliwość na to, co subtelne i piękne, zaś matka Jadwiga z Przystańskich nauczyła pracowitości i wytrwałości.
Niewątpliwie tradycje rodzinne wywarły największy wpływ na Jej zainteresowania poezją oraz określiły patriotyczne ideały. W roku 1907 rodzice Jej przenoszą się z Warszawy do Mińska Mazowieckiego. W tym czasie studiowała polonistykę, otrzymując prawo nauczania – rozpoczyna swą pierwszą pracę zawodową jako nauczycielka na pensji (gimnazjum) p. Grochowskiej w Mińsku Mazowieckim. Następnie w latach 1912 -1918 wykłada język polski w gimnazjum żeńskim w Mińsku Mazowieckim przy ul. T. Kościuszki.

W roku 1914 wyszła za mąż za Jana Szczepankowskiego, kierownika w fabryce K. Rudzki i Spółka w Mińsku Mazowieckim. W ciężkim okresie pierwszych lat wolności obejmuje kierownictwo szkoły we wsi Rzakta, gmina Mińsk Mazowiecki, następnie kieruje i uczy dzieci w szkole w Stojadłach. W tym czasie wychowuje troje swoich dzieci: Henryka, Antoniego i Wandę i ma na swym utrzymaniu Matkę.

Wykazując się wynikami w pracy nauczycielskiej i organizatorskiej, Kuratorium Oświaty przenosi ją jeszcze trzy razy na trudne, pionierskie stanowiska w powiecie Mińsk-Mazowiecki: w roku 1924 do wsi Dłużka, w roku 1926 do wsi Budy Przytockie i w roku 1928 do wsi Królewiec, gdzie jako kierowniczka szkoły kończy swą pracę zawodową w 1932 roku. Ciężka praca w bardzo prymitywnych warunkach tak wyczerpała jej siły, że po 25 latach nauczania zmuszona była przejść na zasłużoną emeryturę. W roku 1928 zostaje odznaczona medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, a 11 listopada 1932 roku medalem za długoletnią służbę nauczycielską. Przy swej pracowitości i zdolnościach opanowała cztery języki obce jak: rosyjski, francuski, niemiecki i łacinę. Poza pracą i obowiązkami rodzinnymi zawsze znalazła chwilę wolna, aby zgłębiać literaturę piękną: polską i obcą. Toteż drugim jak gdyby światem, który uskrzydlał jej osobowość i kazał zapomnieć o trudach życia – była poezja. Od wczesnej młodości pisała wiersze. Pierwsze jej utwory ukazały się w druku w tygodniku „Zorza” pod red. B. Brzezińskiej. W roku 1909 ukazał się zbiór wierszy pod tytułem „Ranna rosa”. Następnie nakładem księgarni M. Arcta wychodzi w 1910 roku zbiór jej wierszy zatytułowany „Wiosną i latem”, a biblioteka im. B. Prusa w Warszawie wydała w roku 1921 książkę pt. „Piosenki z dziejów naszych” – druk Księgami Ludowej, gdzie wśród wierszy wybitnych poetów są. również wiersze Michaliny Chełmońskiej-Szczepankowskiej. Jest również stałą autorką „Mojego pisemka” pod red. Marii Buyno – Arctowej oraz „Płomyka” i „Płomyczka” pod red. H. Radwanowej. Pisze stale wiersze do „Świerszczyka” i „Rycerza Niepokalanej”.     Poezja Michaliny Chełmońskiej-Szczepankowskiej odznacza się wielkim liryzmem, subtelnym opisem przyrody, głębokim przywiązaniem do ludu wiejskiego, szczerym uczuciem religijnym, słowem silnym zabarwieniem emocjonalnym.
Dla młodych pokoleń wiersze Jej pozostaną, nie więdnącymi kwiatami uczuć to płomiennych i patriotycznych, to cichych i bogobojnych. Poza swą działalnością autorską, znajdowała czas na życie społeczne i charytatywną pomoc. W każdej szkole, która, prowadziła zakładała biblioteczki, szerzyła oświatę pozaszkolną wśród rolników.     W poezji swojej Michalina Chełmońska-Szczepankowska podejmowała niejednokrotnie te tematy i wątki, które jej krewny, genialny malarz Józef Chełmoński tworzył na swoich płótnach. Wszystko to świadczy jak bardzo była związana z poezją i z ludem. Utrwalała to, co było piękne, co odczuła swą wrażliwą naturą, duszą.
Dnia 5 marca 1953 roku Michalina Chełmońska-Szczepankowska, szlachetna Polka i gorąca patriotka zakończyła pracowite i ofiarne życie, cicho i świątobliwie odchodząc z tego świata.